استادیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه فرهنگیان تهران، ایران
چکیده
سبک ادبی راهی است برای بازنمایی ویژگیها، باورها و خلقیات ادیب؛ و یکی از رویکردهای سبک‌شناسی ادبی، بررسی انگیزههای فکری، روانی و اجتماعی مؤثر در گزینش ساختارهای زبانی یک اثر ادبی است. این پژوهش سعی دارد با رهیافت توصیفی _ تحلیلی به بررسی مؤلفههای مؤثر در ایجاد سبک ادبی یکی از سرودههی عربی محمدنصیر اصفهانی؛ از ادبای قرن دوازدهم هجری، در مدح امام مهدی4 بپردازد و بازتاب آنها را در ساختارهای زبانی وی مشخص کند. نتایج به دست آمده بیانگر آن است که پایبندی شاعر به عقاید شیعی و رواج این عقاید در دوران زندگی وی؛ ارادت ویژه به امام مهدی4، طبیب بودن شاعر؛ فراق یاران و بهسر بردن در غربت، از جمله عوامل شکلگیری ساختار این مدحیه است و او برای مفهوم‌سازی این قصیده از ابزارهای هنری کلام بهرهگیری نموده و با آفرینش تناسبات کلامی، مفهوم مورد نظر خویش را به شکلی فاخر بیان کرده است.
